De Ashram uitgevlucht!

Diana, 6 augustus 2012. Where the B%#d¥ F**k are we?
We hebben weer veel meegemaakt de afgelopen anderhalve week. 
Vanuit Goa hadden we een nachttrein naar Thrivanathapuram, Kerala. Om half 12 's avonds vertrok de trein en die kwam de volgende avond om 8 uur aan (foto 1, 2 en filmpje 58). We vonden een redelijk hotel, Princess Inn (foto 3) in de buurt van het station en hebben drie dagen doorgebracht in dit stadje. Lekker eten, relaxte mensen, naar de dierentuin geweest (foto 4, 5 en filmpje 59) en in grote warenhuizen gewinkeld. Ik zag een groot warenhuis à la bijenkorf en wilde even gaan kijken. Bleek dat ze binnen vier verdiepingen met sari's hadden. We werden de hele winkel begeleid door een persoonlijke assistent en ik heb een prachtige sari aangehad. Helaas hadden we de camera niet mee. 
31 juli zijn we met een tuktuk naar Neyyar Dam vertrokken om 14 dagen in een ashram te verblijven. We kwamen aan bij een prachtig gelegen ashram aan een prachtig meer, precies zoals de lonely planet had beschreven. We werden welkom geheten door een vrolijke blonde dame. Drie dagen verblijf moest vooruit betaald worden, als het ons dan niet beviel, konden we per dag kijken of we wilden blijven. Ik: 'maar we blijven 14 dagen hoor'! Zij: 'bekijk het maar per dag'. We kregen een simpele tweepersoonskamer en een brochure met alle regels en het programma. 
Toen we naar onze eerste ayurvedische, vegetarische maaltijd in lotushouding op rieten matjes zonder bestek gingen kregen we al de kriebels, bij binnenkomst stond er een Chinese dame zeer vroom 'Hare Krishna' te zingen (filmpje 60). Dit deed ze vervolgens bij elke maaltijd en dat was redelijk frustrerend. Hierna hadden we onze eerste satsang. Satsang betekent zoiets als samen zingen. We wandelden in stilte naar het meer om daar vervolgens op harde stenen samen te 'chanten'.
-- Als je een ashram ingaat, doe je dat voor je zelfontwikkeling. Je weet dat er moeilijke momenten zullen zijn, want de confrontatie met jezelf aangaan is nu eenmaal pijnlijk. Maar omdat het je zoveel meer oplevert dan de pijn die het doet, ben je daartoe bereidt. Voorwaarde is wel dat de omgeving veiligheid biedt en er goede leraren (hier noemen ze die guru's) zijn om je te begeleiden in dat proces van loslaten van oude patronen. --
Dat chanten was niet echt ons ding, toch wilde ik het een kans geven. Volgens de docenten is 'chanten' de makkelijkste, veiligste en meest succesvolle manier om God te vinden.
De volgende ochtend moesten we om half 6 op, want de ochtend satsang begon om 6 uur. Eerst een half uur mediteren, daarna een uur chanten. Ik heb die ochtend geprobeerd mee te doen, maar ik kon het niet, m'n keel zat dicht. Om half 8 thee en daarna hadden we onze eerste hatha-yoga les (de fysieke oefeningen en ademhalingstechnieken). Dit was goed.
Om 10 uur ontbijt en daarna karma-yoga. Karma-yoga is zoiets als goede werken doen zonder er iets voor terug te verwachten. Dus belangeloos. In essentie prachtig, mits uitgevoerd op de juiste manier. Danie kreeg de taak prullenbakken legen en ik eten serveren. Na het verdelen van de taken hadden we groepskarma-yoga. We moesten op het warmste moment van de dag een ketting van mensen maken en hout doorgeven vanuit het bos naar boven (filmpje 61). Ik stond tussen een Engelse dame die klaagde dat ze ons gebruikten als goedkope arbeidskrachten en een happy-de-peppy Amerikaans meisje dat het helemaal geweldig vond dat we weer hout gingen slepen. Danie ontmoette daar de eerste mensen die ook niks met dat chanten konden. 
Gelukkig hadden we 's middags geen lezing, zodat we even pauze hadden. Half 4 was de tweede hatha-les van de dag. Om 6 uur tijd voor diner en daarna de avond-satsang. Dit was een speciale! Er waren priesters om een vuurceremonie uit te voeren. Er werd met allerlei speciale rituelen van alles in het vuur gegooid (foto 6 en filmpje 62). Leuk om te zien, maar we voelden ons echt buitenstaanders.
We waren zo moe dat we de volgende morgen de wekker niet hoorden. De vrolijke blonde dame bonsde op de deur om ons dringend te verzoeken op de satsang te verschijnen. Bijna iedereen in het gebouw waar wij sliepen had zich verslapen en de toon waarop we werden aangesproken, stond niemand aan. De leraren zeiden dat we 'open-minded' moesten zijn, terwijl we het idee hadden dat ze zelf niet zo open-minded waren. Die dag spraken we wat uitgebreider met onze buren en bleek dat zij allen veel moeite hadden met het religieuze chanten en de druk die werd uitgeoefend om overal aan deel te nemen. We keken uit naar de volgende dag, vrijdag, want dat was de vrije dag. 
Vrijdag na de ochtend-satsang zijn we met 4 dames (Sara en Alicia uit Australië, Carrie uit Engeland en Sandy uit Ierland) waar we goed contact mee hadden uit geweest. Deze dag hoefden we geen out-pass te vragen bij de directeur, maar mochten we 'gewoon' de poort verlaten (foto 7). Het was een hilarische dag. In de ashram konden we niet echt hardop zeggen wat we ervoeren, dus alle observaties, frustraties en roddels kwamen naar boven. Erg grappig hoe die dames in bekakt Engels kunnen schelden. 
We hebben leeuwen, krokodillen, hertjes en olifanten (foto 8 en 9) bezocht en geluncht in een superluxe restaurant (foto 10 en 11). Het voelde als een dagje uit de gevangenis. Door alle verhalen realiseerde ik me dat we in een sekte zaten. Alles draaide om macht, controle, ego en bewondering in plaats van het tegenovergestelde. Kijk naar deze directeur van de Ashram, gelooft hij er nog zelf in (filmpje 63)?
De twee dames uit Australië hadden besloten de dag erna te vertrekken. Wij besloten nog één dag vol te houden en op zondag weg te gaan. Omdat we door de gesprekken veel beter begrepen wat er gebeurde, konden we er iets beter mee omgaan en het wat minder serieus nemen. Van de leraren in deze ashram gingen we niks leren qua zelfreflectie en loslaten van ego.  
Bij de avond-satsang barstten ik en Alicia steeds bijna uit in een enorme lachbui als we elkaar aankeken. We zaten bijna vooraan in de tempel waar een bloemen-in-kandelaren-gooien-terwijl-je-mantra's-zingt-ritueel werd uitgevoerd. We konden van heel dichtbij zien hoe nep het allemaal was. 
Zaterdag was onze laatste dag. Na de satsang en yoga had ik mijn karma-yoga. Ik was flink op tijd om de matten uit te rollen, borden en bekers neer te zetten en eten op de borden te doen. Ik had me voorgenomen om me niet te laten kwetsen door de zeer gefrustreerde man die daar werkte. Op alles wat ik deed had hij iets aan te merken. Die ochtend was ik in tien minuten iets van 7 keer afgesnauwd. Een andere man die ook karma-yoga had, mocht na het vullen van 10 beters water gaan zitten eten. Dus ik vroeg of ik ook mocht gaan eten. Over vijf minuten zei de eikel. Ik keek hem aan met een blik vol ongeloof en toen mocht ik wél gaan eten, maar ik moest niet vergeten dat ik nog wel moest helpen schoonmaken. Alle honger verging me en ik zat daar bijna te janken. Ik voelde me zo respectloos behandeld. Toen kwam het inzicht. Ik ga hier helemaal niks schoonmaken, ik loop weg! Ik ben de eetzaal uit gevlucht en dat voelde als een bevrijding. 
Er is zoveel gebeurd in die dagen, maar het is al een enorm verhaal geworden. Samengevat hebben we eigenlijk wel enorm veel geleerd van onze ervaringen in de ashram, maar niet zoals we hadden verwacht. De leraren hebben ons veel geleerd door ons te controleren, te corrigeren en te onderdrukken in plaats van ons te ondersteunen. Gelukkig hadden we een leuk groepje met elkaar (foto 12) en zijn we niet zo labiel en beïnvloedbaar als sommige meisjes die daar al langere tijd verbleven en er helemaal in op gingen.
Zondag zijn we met Carrie naar Kovalam gegaan. Het kostte ons meer dan een dag om bij te komen. We waren uitgeput! We hoorden de hele tijd de chants in ons hoofd en iedere keer als we een bel hoorden (wat in de ashram aankondigde dat er weer iets moest gebeuren), schrokken we op. We zitten hier nu in een heerlijk hotel met zwembad (foto 13) en Sandy is hier ook aangekomen. Het blijkt dat er in dit hotel een Italiaanse dame verblijft die al 26 jaar aan yoga doet en die wil ons met alle liefde gratis les geven. Gratis yoga-lessen bij het zwembad, geweldige serene omgeving en heerlijk eten dus we vermaken ons hier nog wel even.

Foto's ( waarbenjij.nu heeft de site veranderd en sommige functies zijn nog niet terug gezet, zoals het uploaden van foto's. Ik weet dus niet of de foto's daadwerkelijk op onze site komen te staan, we hadden ook nog een reactie dat de filmpjes niet te openen waren, als dit weer het geval is moet je eventjes dit reisverslag lezen op de www.daniediana.waarbenjij.nu site)

Foto's:
1. Diana in de trein boekje aan het lezen
2. Danie wordt net wakker in de trein
3. Ons hotel, de Princess Inn
4. Een emu met schattig haar in de dierentuin
5. Wat schattige Hippo's, nijlpaarden
6. Kunstig werkje voor de vuurceremonie
7.Ons groepje voor het dagje uit, voelden ons vrij!
8. Twee leeuwen in het park
9. Lief olifantje
10. Heerlijk, goed warm voedsel nuttigen zittend op stoelen
11. De kudde aan het wachten voor het eten
12. Diana met de dames voor ons onderkomen
13. Ons nieuwe onderkomen in Kovalem

Youtube filmpjes:
58. Landschap tussen Goa en Trivandrum: http://www.youtube.com/watch?v=1JtSc_G6f0o
59. Honderden vleermuizen in de dierentuin: http://www.youtube.com/watch?v=ivxkLMa2g5Y
60. Deze zingende dame spoort echt niet...: http://www.youtube.com/watch?v=vY0KBZYJp3I
61. Karma yoga of 'cheap labor'?: http://www.youtube.com/watch?v=6nNkwwZ3Z98
62. Klein stukje (7 sec.) vuurceremonie: http://www.youtube.com/watch?v=7INPfj863L4
63. Zingende directeur van de Ashram, gelooft hij het zelf nog?: http://www.youtube.com/watch?v=Y8y8xTd1AvI